Klubowiczki spotkały się, aby omówić książkę Zośki Papużanki pt. „On”.

Głównym bohaterem jest Śpik – dziecko inne, niby zwyczajne, ale jednak niezwyczajne, którego nie sposób nie polubić. Autorka pokazała osobę inną, zaburzoną w pewien sposób, funkcjonującą w rodzinie osadzonej w czasach peerelowskich kolejek, pracy w hucie, osiedla z wielkiej płyty. Można wyczuć klimat tamtych czasów.

Według czytelniczek książka to świetnie przestawiona historia chłopca, który w swojej inności nie mógł się odnaleźć w otaczającej go rzeczywistości. Wykorzystywany przez kolegów w szkole uważał, że tak powinno być, że tak wygląda przyjaźń. Wielkie ukłony do autorki za zgłębienie tematu, za szczegółową obserwację. Pani Papużanka „odrobiła pracę domową” i w rzetelny sposób pokazała historię chłopaka, który nie był dostosowany do otaczającego go świata.

Pokazana w książce miłość matki jest wyjątkowa, fakt, że w końcu postanawia za niego odrabiać prace domowe, że wyręcza go w tym, to nie tylko oznaka właśnie matczynych uczuć, ale również przyznanie się do bezradności, do tego że szkoła jako system nie sprawdził się. Inność jest wprawdzie tolerowana, ale ani nauczyciele ani uczniowie nie potrafią trafnie ze Śpikiem pracować. Można wyczuć, że matka cierpi i nie może pogodzić się z tym, że Śpik w przyszłości może sobie sam nie poradzić.

Chociaż historia została usadowiona w latach 80-90 tych to ma także odniesienie do obecnych czasów. Teraz tylko takie osoby są diagnozowane i uzyskują w miarę potrzebną pomoc. Dlaczego matka nie wykonała badań, aby stwierdzić ułomność swego syna? Trudno stwierdzić, może jej miłość była tak mocna, że wydawało się  jej, że go uzdrowi i wszystko będzie dobrze.

Warto zaznaczyć również fakt, że Śpik okazał się wielką odpowiedzialnością. Rezygnacja matki z pracy w momencie uświadomienia sobie, że może zagrażać innym, wymagała odwagi.

Nie jest to książka z gatunku łatwych, jednak zapada w pamięć na dłużej.